•10/22/2008 06:16:00 μ.μ.
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως είμαι κατά σε κάθε παγκόσμια ημέρα. Το θεωρώ υποκρισία να θυμόμαστε μια φόρα τον χρόνο την μαμά μας, τα παιδιά που πεινάνε, την ενδοοικογενειακή βία, το περιβάλλον και 364 μέρες να τα ξεχνάμε. Όχι ρε συ μου λέει ο φίλος δεν τα θυμόμαστε μόνο τότε τα υπενθυμίζουμε στους άλλους. Δεν υπάρχουν άλλοι, εγώ είμαι καθισμένος στον καναπέ και βλέπω τα αφιερώματα έτσι για να λέω πως συμμετέχω- και άμα λάχει στέλνω και ένα sms για να “συμβάλω” και ’ γω.
Αφορμή για το σημερινό post είναι η ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού.
Δεν ξέρω αν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο άλλα ο φόβος που έχουμε να μιλήσουμε, συζητήσουμε, να προφέρουμε λέξεις όπως αλκοολισμός, καρκίνος, βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση, βία μέσα στο σπίτι, αγγίζει τα όρια του γελοίου. Θεωρούμε ότι ξορκίζουμε το κακό με το να μην το προφέρουμε; Ότι θα πάψω να είμαι αλκοολικός, καρκινοπαθής η ότι άλλο άμα το κρύβω;
Ο πεθερός μου έχει καρκίνο εδώ και 2 χρόνια κοντά άλλα ακόμα δεν του το έχουν πει. Θα πεθάνει ο άνθρωπος και δεν θα ξέρει από τι. Η νύφη μου – ούτε 40 – έκανε μαστεκτομή, αφαίρεση ωοθηκών και μείς ρωτάμε τι κάνεις; λες και πέρασε κρύωμα. Εντάξει δεν είναι εύκολα πράγματα άλλα μήπως ο φόβος είναι δικός μας και όχι του ασθενή;
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου, από καρκίνο, μετά τον καρκίνο του πνεύμονας. Και να μην σας κουράσω με στατιστικά γράφοντας πως στην Ευρώπη 165000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο από αυτό.
Θα ήθελα να σας καλέσω από εδώ σε μια συζήτηση όχι μόνο για αυτό το θέμα άλλα γενικότερα για την υγεία μας.
Τα ερωτήματα είναι:
Πόσο τακτικά κάνουμε –αν κάνουμε – τις απαραίτητες εξετάσεις που προτείνονται (μαστογραφία – τεστ Παπ- εξέταση προστάτη)
Είμαστε ενημερωμένοι για τις δυο μεγαλύτερες ασθένειες του αιώνα μας: Καρκίνο- AIDS;
Έχουμε γνωρίσει η έχουμε στο ευρύτερο περιβάλλον ανθρώπους με αυτές της ασθένειες; Και πως τους αντιμετωπίζουμε
Δύσκολα σας βάζω σήμερα, άλλα ξέρετε μου πήρε πολλά χρόνια να γνωρίσω τον εαυτό μου και το πόσο σημαντικός είμαι – χωρίς εγωιστική διάθεση. Και αν δεν είμαι καλά δεν μπορώ να
βοηθήσω και άλλους να γίνουν.
Υπάρχει ένα ωραίο άρθρο στον αρκούδο, λίγο παλιό άλλα πάντα επίκαιρο.
Περάστε μια βόλτα από την Συμέλα.
Και αφήστε κάτι ροζ σήμερα εδώ. Μόνο 16 συμμέτοχες για μια τόσο σημαντική μέρα είναι πολύ λίγες .
Ροζ τριαντάφυλλα από μένα σε όλους σας και το θέμα δεν είναι μόνο γυναικείο.
Αφορμή για το σημερινό post είναι η ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού.
Δεν ξέρω αν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο άλλα ο φόβος που έχουμε να μιλήσουμε, συζητήσουμε, να προφέρουμε λέξεις όπως αλκοολισμός, καρκίνος, βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση, βία μέσα στο σπίτι, αγγίζει τα όρια του γελοίου. Θεωρούμε ότι ξορκίζουμε το κακό με το να μην το προφέρουμε; Ότι θα πάψω να είμαι αλκοολικός, καρκινοπαθής η ότι άλλο άμα το κρύβω;Ο πεθερός μου έχει καρκίνο εδώ και 2 χρόνια κοντά άλλα ακόμα δεν του το έχουν πει. Θα πεθάνει ο άνθρωπος και δεν θα ξέρει από τι. Η νύφη μου – ούτε 40 – έκανε μαστεκτομή, αφαίρεση ωοθηκών και μείς ρωτάμε τι κάνεις; λες και πέρασε κρύωμα. Εντάξει δεν είναι εύκολα πράγματα άλλα μήπως ο φόβος είναι δικός μας και όχι του ασθενή;
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου, από καρκίνο, μετά τον καρκίνο του πνεύμονας. Και να μην σας κουράσω με στατιστικά γράφοντας πως στην Ευρώπη 165000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο από αυτό.
Θα ήθελα να σας καλέσω από εδώ σε μια συζήτηση όχι μόνο για αυτό το θέμα άλλα γενικότερα για την υγεία μας.
Τα ερωτήματα είναι:
Πόσο τακτικά κάνουμε –αν κάνουμε – τις απαραίτητες εξετάσεις που προτείνονται (μαστογραφία – τεστ Παπ- εξέταση προστάτη)
Είμαστε ενημερωμένοι για τις δυο μεγαλύτερες ασθένειες του αιώνα μας: Καρκίνο- AIDS;
Έχουμε γνωρίσει η έχουμε στο ευρύτερο περιβάλλον ανθρώπους με αυτές της ασθένειες; Και πως τους αντιμετωπίζουμε
Δύσκολα σας βάζω σήμερα, άλλα ξέρετε μου πήρε πολλά χρόνια να γνωρίσω τον εαυτό μου και το πόσο σημαντικός είμαι – χωρίς εγωιστική διάθεση. Και αν δεν είμαι καλά δεν μπορώ να
βοηθήσω και άλλους να γίνουν.Υπάρχει ένα ωραίο άρθρο στον αρκούδο, λίγο παλιό άλλα πάντα επίκαιρο.
Περάστε μια βόλτα από την Συμέλα.
Και αφήστε κάτι ροζ σήμερα εδώ. Μόνο 16 συμμέτοχες για μια τόσο σημαντική μέρα είναι πολύ λίγες .Ροζ τριαντάφυλλα από μένα σε όλους σας και το θέμα δεν είναι μόνο γυναικείο.
|
20 Nεα λουλουδάκια:
Σχετικά με το πρώτο ερώτημα που θέτεις, πιστεύω πως στην εποχή μας οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες, είμαστε πιο φοβητσιάρες με τους γιατρούς. Ωστόσο, αρκετές παραμελούν τις εξετάσεις και γενικά να «τσεκάρουν» αν όλα πάνε καλά με την υγεία τους. Και φυσικά αυτό είναι πολύ μεγάλο λάθος. Για μια ανοησία βάζεις τη ζωή σου σε κίνδυνο ή την αφαιρείς εσύ ο ίδιος.
Για το αν είμαστε ενημερωμένοι, νομίζω αρκετά, τώρα από μικρά παιδιά είμαστε πληροφορημένοι για τα πάντα, αν και βλέπω ότι τα κορίτσια έχουν μια κλίση μεγαλύτερη προς «πνευματικές ανησυχίες»!
Εγώ προσωπικά δεν έτυχε να έχω κάποιον με καρκίνο οποιασδήποτε μορφής. Αλλά και να γνώριζα κάποιον είμαι σίγουρη πως δεν υπήρχε περίπτωση χλευασμού ή ρατσιστικής συμπεριφοράς εκ μέρους μου.
Πολύ ωραίο το άρθρο σου. Νομίζω πως αυτά που πραγματικά μιλάνε στους ανθρώπους είναι αυτά που λέει ο καθένας μας, ακόμη και με τις πιο απλές λέξεις ή ακόμη και σε 2 γραμμές. Δεν χρειάζεται να είσαι κάποιος απ’ τους «μεγάλους» για να έχει κύρος η άποψή σου.
Σ’ ευχαριστώ πολύ που προωθείς την ιδέα μου και εύχομαι να μη σταματήσεις να προσπαθείς και να είσαι πράγματι κοντά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Θεωρώ πως αυτό είναι κάτι το ουσιώδες που μας ανατροφοδοτεί.
Καλό σου βράδυ.
Θέμα που πονάει. Την έχω ζήσει στο πετσί μου τη κατάρα του καρκίνου. Πρόληψη; Ναί. Ρατσισμός; Φυσικά και όχι! Ενημέρωση; Και βέβαια! Συμφωνώ μαζί σου σε όλα.
Παρ' όλα αυτά, σου ομολογώ ότι ΤΟΝ ΤΡΕΜΩ!
Καλό βράδυ νάχεις!
εχω περασει και εγω τετοαι φαση ....δεν θα μπω σε λεπτομερειες ..στο τελος αποδειχτηκε κατι αλλο και οχι καρκινος βεβαια
οστοσο ζουσα με την ιδεα για 6 μηνες σε ηλικια 19 20 ετων...
σκληρο για ενα παιδι ...αλλα ολα περασαν ...
το θεμα του καρκινου ειναι υπαρκτο καλως η κακως σωνει η προληψη δεν χωραει θεμα φοβου η μη ..ειναι ζητημα ζωης..οποιος θελεινα ζησει χωρις να βασανιστει φροντιζει για αυτο
Και ποιός δεν έχει χάσει κάποιον δικό του από καρκίνο; Παιδιά για μένα είναι η μάστιγα του αιώνα, αλλά δυστυχώς οι περισσότεροι, πρώτα χτυπά το καμπανάκι και μετά πάμε για εξετάσεις.
Πρόληψη... μια λέξη που μπορεί να σώσει ζωές. Είχα μια φίλη 33 χρονών, παντρεμένη και δεν είχε πάει ποτέ στον γυναικολόγο! Τί να πεις ρε παιδιά την σήμερον ημέρα σε μια 33χρονη γυναίκα που δεν έχει πάει ακόμα στον γιατρό; Όταν αποφάσισε να πάει της βρήκαν τραχηλίτιδα σοβαρής μορφής, λέξη που όπως καταλαβαίνεται δεν είχε ακούσει ποτέ! Αευθυνότητα να το πω, φόβο... δεν ξέρω!
Χαιρετώ όλους!
Δυστυχώς ακόμη και στις μέρες μας υπάρχουν γυναίκες που δε γνωριζουν τι είναι το τέστ ΠΑΠ ή η ψηλάφιση στήθους. Είναι άδικο να φεύγει μια ζωή έτσι... ενώ θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από το πρώτο κιόλας στάδιο.... Καλύτερα είναι να προλαμβάνεις παρά να θεραπεύεις.
Eχω την εντύπωση ότι πλέον οι περισσότερες γυναικες ελέγχουν ,τσεκάρουν την κατάσταση,ίσως σιγά-σιγά οδηγηθούμε στην απόλυτη πρόληψη.Μακάρι...
Συγγνώμη,ο vad,ανίδεος περί τα ιντερνετικά,το μόνο που καταφέρνει είναι να πληκτρολογει και όχι γρήγορα,και να ανεβάζει φωτογραφίες στο blog του,αυτό που μου ζητάς είναι βουνό για μένα,έχω πολλά να μάθω ακόμα,ούτε στο Α δεν είμαι!
Ήμουν 18 ετών όταν έκανα αφαίρεση κύστεων απο τις ωοθήκες,σε δυο χρόνια κάνω τη δεύτερη εγχείρηση ξανά την ίδια, ο γιατρός μου έδωσε 3 χρόνια μπροστά μου για να κάνω παιδί. Παντρεύτηκα 2 χρόνια μετά και έκανα μελετημένα τα παιδιά μου συνεχόμενα.Στα 27 μου έκανα ολική αφαίρεση και δεν ντάπηκα ποτέ να το πω.Δεν είχα κανένα πρόβλημα γιατί είχα τον άνδρα μου δίπλα μου σε κάθε τι που πέρασα.Το καιρό που έκανα εγώ αυτές τις εγχειρήσεις όλα αυτά ήταν Ταμπού. Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει να πει τη λέξη.Όλες τις αποφάσισα μόνη μου με πλήρη συείδηση του τι κάνω και τι επιπτώσεις θα είχα αν δεν τις έκαμνα.Είχα ένα υπέροχο γιατρό στο Μητέρα των Αθηνών που με βοήθησε λέγοντας μου ψυχρά την αλήθεια : αν δεν κάνεις αφαίρεση ,με μαθηματική ακρίβεια θα μεταβληθεί σε καρκίνο.Πέρασαν απο τότε 26 χρόνια και δεν είχα κανένα πρόβλημα.Όσο για μαστογραφία κάνω κάθε χρόνο γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε όλες.
Σας ευχαριστώ που καταθέτετε τις απόψεις και τις εμπειρίες σας. Επιτρέψτε μου να μη σχολιάσω χωριστά την κάθε απάντηση. Σημασία κατά την γνώμη μου έχει να μάθουμε κάποια πράγματα και να μεταφέρουμε την γνώση μας. Ήμουν πολύ μικρός όταν ένας παιδίατρος μας έστειλε στο αντικαρκινικό για να εξετάσουν κάποιους ελιές που έχω στην πλάτη. Η μητέρα μου τότε τα χρειάστηκε. Ευτυχώς δεν ηταν κάτι σοβαρό, πολλά χρόνια αργότερα κατάλαβα τον λόγο της ανησυχίας των δικών μου. Μια οδηγία των γιατρών τότε τηρείτε ακόμα και σήμερα με ευλάβεια. Να μην κάθομαι στον ήλιο και μάλιστα χωρίς να φοράω μια μπλούζα. Αποφεύγω μάλιστα την πολύωρη παραμονή μέσα στην θάλασσα. Και τώρα που το σκέφτομαι, καιρό έχω να πάω να δω τις ελιές μου. Να είστε καλά.
Καλημέρα!
Δεν ξέρω αν προλαβαίνω να αφήσω κάτι ροζ γιατί πέρασε η μέρα!
Η αγαπημένη μου θεία παλεύει με τον καρκίνο πολλά χρόνια τώρα και το ξέρει και μη σου πω οτι μας δίνει και κουράγιο! Είναι απίστευτα δυνατή γυναίκα και τρέμω στην ιδέα οτι ίσως μια μέρα θα τη χάσω (πρόσεξες το ίσως; δεν θέλω να το πιστέψω). Ούτε κι εγώ μιλάω γι' αυτό, νομίζοντας οτι μ' αυτόν τον τρόπο θα ξορκίσω το κακό ή πιστεύοντας οτι αν το αγνοήσω δεν θα με ενοχλήσει ποτέ!
Παρ' όλα αυτά εξετάσεις κάνω. Εχθές μάλιστα είδα ένα πολύ κακό όνειρο, είχα λέει ένα παράξενο εξόγκωμα στο στήθος ..μπορεί να ήταν και λόγω ημέρας!
Η δική μου επαφή με τον καρκίνο ήταν όταν η γυναικολόγος μου, μου ανακοίνωσε οτι πάσχω από καρκίνο του τράχηλου και είναι στο 2ο στάδιο ...το τελευταίο είναι το 3ο! Μετά από 3 χρόνια που με πηγαινοέφερνε σε γνωστό μαιευτήριο- γυναικολογική κλινική, για να κάνω εξετάσεις (πληρώνοντας πάντα αρκετά χρήματα χωρίς απόδειξη) πήγα σε έναν οικογενειακό γιατρό για να το διασταυρώσω...ΔΕΝ ΕΊΧΑ ΤΙΠΟΤΑ!!! Έμαθα μάλιστα οτι αυτή ηγιατρός ήταν "έμπορος" και πολλές γυναίκες την είχαν πατήσει έτσι. ακόμα είχε πεί στη ξαδέρφη μου οτι έπασχε κι αυτή από μια μορφή καρκίνου και δεν μπορούσε να κάνει παιδί, χρειαζόταν λέει θεραπεία. Πήγε κι εκείνη για 2η γνώμη..τώρα είναι 8 μηνών εγκυος.. Εντάξει, άνοιξα νέο θέμα τώρα αλλά όλα αυτά συγχέονται..μάλλον.
Πάντως από τότε, πάντα ρωτάω "σε ποιόν γιατρό πάτε;" κι αν ακούσω το όνομα της κυρίας, ενημερώνω και φτύνω στον κόρφο μου!
Καλημέρα Θοδωρή. Τα θέματά σου πάντα επίκαιρα και ουσιαστικά. Προσωπικά θα σας εκπλήξω, δηλώνοντας πως είμαι σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που δε φοβάται τις αρρώστιες. Δεν τις σκέφτομαι κι έχω την πεποίθηση ότι δε θα με επισκεφτούν ποτέ. Νομίζω πως ό,τι φοβάσαι, αυτό παθαίνεις τελικά. Ως εκ τούτου, δεν κάνω εξετάσεις πρόληψης και ποτέ δεν πάω στο γιατρό, αν δεν έχω μια σοβαρή ενόχληση.
Ξέρεις, μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι οι άνθρωποι που παθαίνουν αλσχάιμερ, θεραπεύονται ως δια μαγείας από οποιαδήποτε άλλη αρρώστια τους ταλαιπωρούσε μέχρι τότε! Γεγονός! Να είναι τυχαίο λες; Δεν νομίζω...
Δε δηλώνω κατά της πρόληψης και θα κάνω ό,τι περνά απ'το χέρι μου να ενισχύσω οποιαδήποτε προσπάθεια κατά των ασθενειών. Για μένα όμως το σημαντικότερο είναι η υγεία της ψυχής. Αν είμαστε καλά μέσα μας, πραγματικά ευτυχισμένοι και ήρεμοι, καμιά αρρώστια δε θα μας χτυπήσει. Το πιστεύω ακράδαντα.
Τετοιες μερες τουλαχιστον εχουνε καποιο νοημα..
...δυστυχως ολο και περισσοτερες γυναικες..πασχουν..
Αρρώστιες οπως ο καρκινος..με φοβιζουν αρκετά..Με την έννοια ότι δε θέλω να ταλαιπωρώ κανένα, και να νιώθω δύναμη να αυτοσυντηρούμαι..κλπ.. Μακάρι κανείς να μη περνούσε από τέτοιες ασθένειες..μακάρι..
...άσχετο..αλλά βλέποντας τα παραπάνω σχόλια, διαπιστωνω οτι η πλειοψηφία ..έχει μια σχετική εμπειρία..έστω και ξόφαλτση.. ωχ..
:( .....................
ΚΗΠΟΥΡΕ ΜΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΧΤΕΣ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟ ΡΟΖΑΚΙ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ....Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΤΑ 24 ΜΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΕΝΑΣ Μ@...ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ 2 ΣΤΑΔΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ ..ΠΕΡΙΤΤΟ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙ ΚΛΠ ΑΛΛΑ ΜΟΥ ΚΟΠΗΚΑΝ ΤΑ ΦΤΕΡΑ..ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.. ΠΗΓΑ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΔΥΟ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΕΛΙΚΑ...ΠΡΟΣΟΧΗ.. ΚΑΠΟΙΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΗΤΕΣ ..ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΠΕΡΝΕΤΕ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ..ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ
Όπως σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν καλοί και κακοί γιατροί. Το θέμα είναι ότι εμείς πρέπει να προσέχουμε και τους γιατρούς και τον εαυτό μας. Αφήστε ένα ροζάκι η μέρα μπορεί να τέλειωσε άλλα ο καρκίνος όχι. Και την επομένη φόρα που θα μάθετε πως κάποιος έχει καρκίνο μην γυρίσετε την πλάτη άλλα πείτε εγώ νοιάζομαι και ανοίξτε του την αγκαλιά σας.
Κατ'αρχάς χαίρομαι ιδιαίτερα που βλέπω έναν άντρα να ασχολείται με θέμα που αφορά τη γυναίκα!
Ναι,η πρόληψη είναι το παν!
Το 98% των γυναικών θεραπεύονται όταν γίνει έγκαιρη πρόληψη του καρκίνου του μαστού!
Επιμένω και γω ότι δεν πρέπει να δείχνουμε επιπολαιότητα!
Καλή σου μέρα!
Όλη η ουσία βρίσκεται σε αυτό που είπες:
"Πόσα πολλά χρόνια μου πήρε να γνωρίσω τον εαυτό μου και να καταλάβω πόσο σημαντικός είναι χωρίς εγωιστική διάθεση"
Όταν έχω τον αυτοσεβασμό μου, ενδιαφέρομαι για μένα, με αγαπάω και θέλω να είμαι καλά, ε τότε θα κάνω τα πάντα γι'αυτό προς όλες τις κατευθύνσεις.
Εγώ είμαι υπέρ της πρόληψης, κάνω κάθε χρόνο μαστογραφία και κάθε έξι μήνες το τεστ ΠΑΠ (λόγω ηλικίας βλέπεις)
Και η επέμβαση που έκανα τώρα το ξέρεις, ότι προληπτική ήταν για αποφυγή μελλοντικού κακού...
Εγώ δεν θα πω τίποτα περί πρωτοβουλίας του θέματος και μπράβο σου σαν άντρας που αγγίζεις τέτοια προβλήματα και και και....
Ξέρω πόσο πολύ ευαισθητοποιημένος είσαι σαν άνθρωπος, απέναντι σε κάθε πρόβλημα άλλου ανθρώπου, χωρίς φύλο, χωρίς ιδιότητα, χωρίς προκατάληψη και προπάντων χωρίς ΦΟΒΟ!!!
Φιλάκι πολύ πολύ μεγάλο ειδικά για αυτήν την ανάρτηση
Συμφωνώ ΤΕΟ σ'αυτο που λες με τις παγκόσμιες ημέρες..
Τώρα στο θέμα υγεία ..τι να σου πω ΛΙΓΑΚΙ δύσκολο μιας και υπόκειται σε προσωπική υπόθεση ..καλή η πρόληψη ΑΛΛΑ με μέτρο..
Έλειπα από το Ρέθυμνο κι έχασα επεισόδια, αλλά ήμουν Αθήνα και είδα πως το 1ο φεστιβαλ υγείας του Δήμου Αθηναίων (?) είναι αφιερωμένο στον καρκίνο του μαστού. Επίσης έχω κάνει ανάρτηση ειδική στο http://samafoti.blogspot.com/2008/06/blog-post_14.html
με αυτό το θέμα.
Αν θέλεις πάρε το!
Να σε συγχαρώ κι εγώ με τη σειρά μου για το θέμα της ανάρτησής σου. Σε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα του American Cancer Society, περιγράφεται βήμα-βήμα η τεχνική αυτοεξέτασης του στήθους. Δυστυχώς δεν έχω βρει στα Ελληνικά μια τόσο λεπτομερή περιγραφή από αξιόπιστη πηγή, αλλά λίγο πολύ οι περισσότεροι μιλάμε Αγγλικά. Ελπίζω το link να φανεί χρήσιμο. Καλό βράδυ...
Αυτόν ακριβώς τον καιρό ζω με έναν άνθρωπο που πάσχει από καρκίνο, και μάλιστα με μεταστάσεις, και βρίσκετε στη φάση των χημειοθεραπειών και των ακτινοβολιών.
Συμπεριφερόμαστε κανονικά, όχι αγνοώντας το... (αν χρειαστεί θα το συζητήσουμε) άλλα όσο μπορούμε το αποφευγουμε,( πχ το απόγευμα μου έδειξε τις τρίχες που πέφτουν από το κεφάλι,και το μούσι του, και μου είπε και τον κούρεψα, ο ίδιος ξύρισε το μούσι του, που στα 20 χρόνια που τον γνωρίζω δεν τον είχα ποτέ δει χωρίς αυτό.( γιατι... Ποτε δεν ξερεις τη συνεχεια μιας τετοιας κουβεντας.
Μοιραια καποια στιγμη...Θα καταληξη στο μοιραιο.
Και ποιος μπορεί να το αντέξει αυτό; Ο ασθενής; (όσο ψύχραιμος και ενημερωμένος κι αν είναι), η εγώ, που και στη σκέψη μόνο του θανάτου, παθαίνω πανικό;
Έτσι... Ζούμε παρέα με τον καρκίνο, κάνοντας πως τον αγνοούμε, όσο εκείνος μας αφήνει να το κάνουμε, αγνοώντας μας επίσης.
Εγω κάνω τακτικά τις εξετάσεις μου, υπάρχει μάλιστα ένα ογκίδιο στο στήθος μου, που δεν είναι καρκίνος, θέλει όμως συχνή παρακολούθηση ( το αμέλησα όμως τώρα που είμαι εδώ).
Μου είχε πει όμως κάποτε ένας γιατρός... Άμα κάτσω να σου πω από τι, και από πόσο ασήμαντες φαινομενικά ασθένειες, μπορεί να πεθάνει ένας άνθρωπος, δεν θα κάνεις τίποτα άλλο από το να εξετάζεσαι συνεχώς.
Μάλλον τελικά ισχυη το...Όποιου του μέλει να πνίγει... Πότε του δεν πεθαίνει.