Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των

όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες

·δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·

γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι,

κι ότανείναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε

·πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κ' οι Μήδοι επι τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1903)

Τους είδε να ανεβαίνουν στον Ιερό Βράχο και η καρδιά του σφίχτηκε. Όταν έφτασαν κοντά του ο επικεφαλής γαύγισε κάτι σε μια άγνωστη γλώσσα, δείχνοντας την σημαία. Δεν κατάλαβε τι του είπε αλλά κατάλαβε τι του ζητούσε. Αργά κατέβασε την σημαία και την τύλιξε γύρω από το κορμί του. Και ενώ οι ξένοι στρατιώτες τον κοίταζαν, έδωσε μια και πήδηξε κάτω από την Ακρόπολη.

Η Ιστορία μας είναι ένα ψηφιδωτό από άπειρες τέτοιες γενναίες πράξεις ανθρώπων σαν τον Κώστα Κουκίδη. Ένα παιδί 17 χρονών , που δεν μνημονεύεται στους μεγάλους και βαρύγδουπους λόγους, που δεν διδάσκεται στα σχολεία. Που παρ’ όλο που τον μνημονεύει ο μεγάλος μας Λουντέμης στο “Αυτοί που φέρανε την καταχνιά” και στήθηκε πλάκα με το όνομα του, αμφισβητήθηκε η ύπαρξη του.

Άλλη μια φοβερή ιστορία αυτή που περιγράφει ο Λουντέμης στο συγκεκριμένο βιβλίο, αυτή των 5 γύφτων που τους σκότωσαν στα Πετράλωνα οι γερμανοί και που έκανε τον επικεφαλής της ομάδας να πει “...... το τόπο αυτό τον λένε Griechenland. Εδώ θα επιζεί όποιος σκοτώνει πρώτος. Να περπατάτε με το δάχτυλο στην σκανδάλη.”

Αυτά δεν τα μαθαίνουμε στα σχολειά μας, πρέπει να τα ανακαλύπτουμε μόνοι μας. Δεν μας λένε για τον Βασίλη Τσαβαλιάρη από την Πιαλεία Τρικάλων που είναι ο πρώτος νεκρός οπλίτης στον πόλεμο του 40. Υπηρετούσε στο 21ο φυλάκιο της Πίνδου στο 51 Σύνταγμα όταν περίπου στις 5 το πρωί τον βρήκε μια Ιταλική σφαίρα. Δεν μαθαίνουμε για τον Υπολοχαγό Αλέξανδρο Διάκο από την Χάλκη, που ηταν ο πρώτος αξιωματικός που σκοτώθηκε. Και σπάνια μας λένε για τη Πηνελόπη Δέλτα που αυτοκτόνησε όταν μπήκαν οι γερμανοί στη Αθήνα. Τόσα χρόνια να διδάσκεται μια ιστορία παραποιημένη ότι ο Μεταξάς είπε το όχι. Περάστε ήθελε να τους φωνάξει αλλά δεν μπορούσε. Ίσως κάποτε τα πραγματικά γεγονότα βγουν στη επιφάνεια. Ίσως κάποτε μάθουμε τους αληθινούς ήρωες αυτής της χώρας. Και δεν με στεναχωρεί τίποτα άλλο σήμερα πάρα το γεγονός πως αυτό που δεν κατόρθωσαν τότε οι κατακτητές μας, να μας υποδουλώσουν, το κατάφεραν κάποια χρόνια αργότερα με ειρηνικό τρόπο και με την ανοχή μας. Οι ιταλοί μας γέμισαν πιτσαρίες, τζελατεριες, pasta d’…., οι γερμανοί με αυτοκίνητα, τεχνολογία, μπυραρίες που σερβίρουν κότσι, ακόμα και οι ιάπωνες βάλανε πόδι και το σούσι κοντεύει να γίνει το εθνικό μας φαγητό.

Σας κούρασα. Κρατήστε στην καρδιά σας και στην μνήμη σας τους ανθρώπους που μας κάνουν υπερήφανους να λέμε πως είμαστε Έλληνες. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε ότι έκαναν και εκείνοι, ας διδάξουμε τα παιδιά μας να το κάνουν.

Το παρακάτω βίντεο το βρήκα στον φίλο παραμυθά και δεν άντεξα στον πειρασμό να μην το βάλω για κλείσιμο.

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως είμαι κατά σε κάθε παγκόσμια ημέρα. Το θεωρώ υποκρισία να θυμόμαστε μια φόρα τον χρόνο την μαμά μας, τα παιδιά που πεινάνε, την ενδοοικογενειακή βία, το περιβάλλον και 364 μέρες να τα ξεχνάμε. Όχι ρε συ μου λέει ο φίλος δεν τα θυμόμαστε μόνο τότε τα υπενθυμίζουμε στους άλλους. Δεν υπάρχουν άλλοι, εγώ είμαι καθισμένος στον καναπέ και βλέπω τα αφιερώματα έτσι για να λέω πως συμμετέχω- και άμα λάχει στέλνω και ένα sms για να “συμβάλω” και ’ γω.
Αφορμή για το σημερινό post είναι η ημέρα κατά του καρκίνου του μαστού. Δεν ξέρω αν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο άλλα ο φόβος που έχουμε να μιλήσουμε, συζητήσουμε, να προφέρουμε λέξεις όπως αλκοολισμός, καρκίνος, βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση, βία μέσα στο σπίτι, αγγίζει τα όρια του γελοίου. Θεωρούμε ότι ξορκίζουμε το κακό με το να μην το προφέρουμε; Ότι θα πάψω να είμαι αλκοολικός, καρκινοπαθής η ότι άλλο άμα το κρύβω;
Ο πεθερός μου έχει καρκίνο εδώ και 2 χρόνια κοντά άλλα ακόμα δεν του το έχουν πει. Θα πεθάνει ο άνθρωπος και δεν θα ξέρει από τι. Η νύφη μου – ούτε 40 – έκανε μαστεκτομή, αφαίρεση ωοθηκών και μείς ρωτάμε τι κάνεις; λες και πέρασε κρύωμα. Εντάξει δεν είναι εύκολα πράγματα άλλα μήπως ο φόβος είναι δικός μας και όχι του ασθενή;
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί τη δεύτερη αιτία θανάτου, από καρκίνο, μετά τον καρκίνο του πνεύμονας. Και να μην σας κουράσω με στατιστικά γράφοντας πως στην Ευρώπη 165000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο από αυτό.
Θα ήθελα να σας καλέσω από εδώ σε μια συζήτηση όχι μόνο για αυτό το θέμα άλλα γενικότερα για την υγεία μας.
Τα ερωτήματα είναι:
Πόσο τακτικά κάνουμε –αν κάνουμε – τις απαραίτητες εξετάσεις που προτείνονται (μαστογραφία – τεστ Παπ- εξέταση προστάτη)
Είμαστε ενημερωμένοι για τις δυο μεγαλύτερες ασθένειες του αιώνα μας: Καρκίνο- AIDS;
Έχουμε γνωρίσει η έχουμε στο ευρύτερο περιβάλλον ανθρώπους με αυτές της ασθένειες; Και πως τους αντιμετωπίζουμε
Δύσκολα σας βάζω σήμερα, άλλα ξέρετε μου πήρε πολλά χρόνια να γνωρίσω τον εαυτό μου και το πόσο σημαντικός είμαι – χωρίς εγωιστική διάθεση. Και αν δεν είμαι καλά δεν μπορώ να βοηθήσω και άλλους να γίνουν.
Υπάρχει ένα ωραίο άρθρο στον αρκούδο, λίγο παλιό άλλα πάντα επίκαιρο.

Περάστε μια βόλτα από την Συμέλα.


Και αφήστε κάτι ροζ σήμερα εδώ. Μόνο 16 συμμέτοχες για μια τόσο σημαντική μέρα είναι πολύ λίγες .
Ροζ τριαντάφυλλα από μένα σε όλους σας και το θέμα δεν είναι μόνο γυναικείο.

Το παιχνίδι παίζεται ως εξής:
Βρίσκεις, ένα φιλόσοφο, ένα μέντιουμ, ένα παιδί, μια παλιά αγάπη και ένα καθρέφτη και τους κάνεις μια ερώτηση. Μετά το κάνεις πάσα σε κάποιους φίλους πας και τους το λες.
Για πάμε:
Πως από λίκνο του πολιτισμού γίναμε κούνια που μας κούναγε:



Θα έχουν μέλλον τα παιδιά μας;




Πως μπορώ να επανορθώσω, που κατέστρεψα το κόσμο σου;



Συγγνώμη κυρία μου, πια είστε;




Ήθελα να’ ξέρα δεν ντρέπεσαι;




Θα καλέσω να παίξουν μια μάμα (mama Dalton) , ένα οργισμένο νεαρό ( Κολινδρός) , ένα φίλο που έχει απουρίες (ΑΠΟΥΡΩ), κάποια που παίζει στο βιολί της τους δικούς τις σκοπούς ( βιολιστης στη στεγη) μια φίλη που έχει το ίδιο όνομα με την κόρη μου ( Με καλή παρέα!!!) και ένα φίλο από την Ιρλανδία (irlandos). Αναμένω.

Υ.Γ. συγγνώμη που δεν θυμάμαι ποιος / α με κάλεσε.

Βρήκα τα ρολά κλειστά και τα φώτα σβησμένα. Παρ’ όλα αυτά χτύπησα άλλα μάταια. Είχα πάει να πάρω το ασφαλιστήριο του αυτοκινήτου μου, που το είχα πληρώσει πριν 3-4 μέρες. Άλλα το γραφείο κλειστό. Ο ρολογάς από δίπλα βγήκε και με κοίταξε
- Δεν είναι εδώ, μου είπε. Τα μάζεψαν άρον – άρον γιατί βάρεσε κανόνι η εταιρία, μα δεν το ακούσατε στις ειδήσεις;
Όχι δεν το είχα ακούσει.
- Δηλ. ψέλλισα δεν θα ξανανοίξει;
- Όχι μου είπε. Έκλεισε
...........................
Σηκώνω το τηλ. μου να πάρω τον δικηγόρο μου να δω τι μπορώ να κάνω. Νεκρό.
- Γυναίκα πληρώσαμε τον λογαριασμό της φωνοτάδε;
Τον πληρώσαμε, χθες
- Μπαμπά δεν έχουμε ιντερνέτ. Δεν μπορώ να τελειώσω την εργασία μου.
Προσπάθειες από το κινητό. Τι έγινε, ποιος, που, πότε. Η φωνοταδε δεν υπάρχει πια. Έκλεισε.
....................................

Έκατσα να δω τον αγώνα.
- Γυναίκα απόκτησε δορυφορική η πολυκατοικία;
Όχι. Γιατί άκουγα εγώ λοιπόν κυπριακά; Οι δημοσιογράφοι είχαν απεργία και επιστρατεύτηκαν κύπριοι. Η ενημέρωση μου; Έκλεισε.

....................................
Ο γιος γύρισε με ένα χαμόγελο-της – γάτας – που –έκλεψε-το –γάλα. Τον κοίταξα
- Κατάληψη μου είπε.
Η παιδεία έκλεισε.

.................................
Αποφάσισα να κάνω βόλτα στη παραλία. Κάποιο εξοχικό μπουζοκομάγαζο την είχε κλείσει με κάγκελα. Η θάλασσα που είναι; Έκλεισε.


..............................
Πήγα προς το βουνό. Μετά τα καμένα, εκεί που άρχιζε το πράσινο, ένας μαντρότοιχος μιας βίλλας. Το οξυγόνο μου; Έκλεισε.
.................................
Περίμενα το λεωφορείο για να επιστρέψω. Εις ματην.
- Την κατάργησαν την γραμμή μου είπε ένας περαστικός
Η συγκοινωνία μου. Έκλεισε.
......................................
Το έκοψα με τα πόδια, και πέρασα τυχαία από την τράπεζα μου, την βρήκα κλειστή. Ο κόσμος απ’ έξω μου είπε απλά:
- Η οικονομία; Άστα. Έκλεισε.

............................
Μια προσευχή. Θα με σώσει και θα με λυτρώσει. Πήγα στην εκκλησία . Άδεια. Ο πάτερ;
- Την κοπάνησε μου είπε η νεοκώρισσα μαζί με το παγκάρι.
Και η θρησκεία μου; Έκλεισε;

...............................
Ο πόνος στο στήθος αυξήθηκε. Το ΕΚΑΒ.
- Πάρε καλύτερα ταξί γιατί μέχρι να έρθει... άσε που έχουν απεργία οι εφημερεύοντες. Ούτε φαρμακείο θα βρεις ανοιχτό
Η υγεία μου; Έκλεισε.

...............................................
Και πριν να κλείσω και γω, να πω πως φταίω. Που τόσα χρόνια έκλεινα τα μάτια και τα αυτιά, σε όσα συμβαίνουν γύρω μου φανταζομενος πως δεν θα με αγγίξουν. Τι άλλο να πω. Αφού κλείσαμε ως χώρα δεν μου μένει τίποτα άλλο από το να κλείσω και ‘γω.
Έκλεισα.

Ήρθε και μας βρήκε. Την γνωρίζαμε άλλα όπως αποδείχτηκε δεν την ξέραμε καθόλου.
- Γράψτε τα μας παρακάλεσε. Για μένα άλλα και εκείνους που νομίζουν πως η ζωή τους κλείστηκε σε ένα μπουκάλι. Γράψτε τα για να δουν πως μπορούν να συνεχίσουν να ζουν και πέρα από αυτό.
Ανέλαβε η mama το δύσκολο έργο της καταγραφής, πώς να απλώσεις την ζωή ενός άλλου σε μια κόλλα χαρτί η στην οθόνη ενός υπολογιστή. Προσπαθήσαμε, για κείνη και για μας.
Και εδώ είναι η ιστορία της.
Καλό Σαββατοκύριακο.

Επειδή δεν είναι καιρός για στενοχώριες, σφυρίξτε χαρούμενα, μπορείτε.
Θερμή παράκληση δείτε πρώτα το video “Χωρίς λόγια” και μετά αυτό.