Αισθάνθηκα λίγο άβολα σήμερα. Για να πω την αλήθεια ψιλό ντράπηκα. Τόσα χρόνια στον ζω στον Πειραιά και δεν είχα πάει ποτέ στο Αρχαιολογικό Μουσείο του. Και ντράπηκα γιατί πηγαίνοντας σήμερα εκεί για ξενάγηση βρήκαμε μέσα ένα λύκειο που είχε έρθει από την …..Ιταλία!!! Η δική μας ξενάγηση είχε οργανωθεί από την εφημερίδα ¨Φωνή των Πειραιωτών¨ ήταν παρά πολύ καλή, πολύ περιεκτική και ενημερωτική. Και αυτό που δεν περίμενα ήταν η αρκετά μεγάλη συμμετοχή.  Έχουμε αμέτρητους θησαυρούς και δυστυχώς δεν το γνωρίζουμε. Για οποίον ενδιαφέρεται κάθε πρώτη Κυριακή του μήνα η επίσκεψη στα μουσεία είναι δωρεάν. Επίσης αρκετοί δήμοι οργανώνουν τέτοιες επισκέψεις. Αξίζει να μάθουμε, από την Ιστορία μας και να δείξουμε και στα παιδιά μας ποιοι ήμασταν και ποιοι μπορούμε να ξαναγίνουμε. Τις υπόλοιπες φωτογραφίες μπορείτε να τις δείτε εδώ.

Πιστεύω ακράδαντα πως ο πολιτισμός ξεκινά από μια σωστή παιδεία. Το έψαχνα αυτό το βίντεο και μια που το βρήκα είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι μεγάλο άλλα αξίζει την κάθε στιγμή. Με τέτοια παιδιά και εκπαιδευτικούς θεωρώ ότι έχουμε ακόμα μια ελπίδα να ξεκολλήσουμε από το τέλμα της ρουτίνας και της καθημερινότητας. Τελικά υπάρχει και άλλη Ελλάδα και μπορούμε αν θέλουμε να την αποκτήσουμε. 

Εχθές  ανέβασα αυτή την φωτό στο facebook με το παρακάτω σχόλιο

Καμπάνια του ΕΟΤ για το 2014

Βύζιτ Γκρις.

Σήμερα κάποιος μαλάκας, την ανέφερε ως πορνογραφική!!! Και οι μαλάκες την διέγραψαν. Έχω να του πω πως αν έχει κώλο, για να μην πω τίποτα χειρότερο, ας μου στείλει μήνυμα κατ ίδιαν. Επίσης :

Α) στο facebook έχω δει πολύ χειρότερα από αυτά και δεν έχουν πειράξει κανέναν

Β) άμα δεν γουστάρεις να βλέπεις τι ανεβάζω διέγραψε με και

Γ) άμα είσαι αγαμητος/ η και χωρίς χιούμορ δεν σου φταίω εγώ. Την πλάκα μας κάνουμε τελικά εδώ. Μη γ@@@σω τίποτα και με διαβάζουν και μικρά παιδιά. Ασταδαλο πια.

Υ.Γ Αγαπητέ φίλε που το ανέβασες πρώτος, δεν σε μνημονεύω για να μην πάθεις τα ίδια. Σε ευχαριστώ πάντως για την ιδέα. 

Έσπρωξα δειλά την πόρτα του από το blogμου. Ο κήπος άνοιξε το ένα του μάτι, κοιμόταν του καλού καιρού, και πετάχτηκε ξαφνιασμένος επάνω, μένοντας με ανοιχτό το στο στόμα.

Ζω  φίλε αναγνώστη. Και μην ρωτήσεις τι κάνω και πως είμαι. Κοντά ένα χρόνο έλειψα από τα blog και η επαναφορά δεν είναι εύκολη. Έριξα μια μάτια σε φιλικά ιστολόγια και έπαθα σοκ. Τα περισσότερα σαν και  το δικό μου κλεισμένα αρκετό καιρό η για πάντα. Τι γίνεται αναρωτήθηκα, ήταν μια μόδα που πέρασε; Οι φίλοι/ες κουραστήκαν; Τους πήρε από κάτω; Όλα αυτά μαζί και από λίγο μάλλον. Χαθήκαμε λοιπόν; Μεταξύ μας, με τον εαυτό μας; Χάσαμε την θέληση να κάνουμε πράγματα να πούμε αρκεί, να ξανασηκώσουμε το κεφάλι; Αφήστε μου, όσοι ήσαστε ενεργοί, ένα σχόλιο, να περάσω να σας δω. Θα προσπαθήσω να τα λέμε τακτικότερα πλέον.  Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε. Και να μην χαθούμε.